لیلا لاجوردی - دانشجو کارشناسی ارشد معماری ، دانشکده هنر و معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب

آنچه یک فضا را به مکان تبدیل می کند ، ایجاد ارتباطی عمیق مابین یک فضا و کاربر آن است. ارتباطی که به موجب یک خاطره جمعی یا لحظه ای خاص که تنها در آن فضا امکان باز تولید مجدد دارد شکل می گیرد و به تبع آن حس تعلق خاطری ایجاد می گردد که نهایتا آن فضا را به مکانی با معنا و هویتی خاص برای استفاده کنندگانش تبدیل می کند. همین امر موجب تعدد بازگشت و بازدید از فضای مزبور می گردد که به نوع خود موجب پویایی آن مکان نیز می گردد. در دوران مدرنیته با رشد و گسترش شهرها و صنعتی شدن آنها ، در پی تقاضاهای هرچه بیشتر برای تولید فضا ، به تدریج معماری سنتی جای خود را به معماری فارغ از جزییات مدرن داد که در عین پاسخگویی به نیازهای طمانه خود گاه بی توجه به زمینه ، ساختار خود را به محیط پیرامونش تحمیل می کرد. در تحقیق پیش رو ، با رویکرد توصیفی - تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای تاثیرات پذیرش این رویه در ساختار هویتی معماری بررسی می گردد.

حس مکان ، حس تعلق خاطر ، تاثیرات دوران مدرن ، تبدیل فضا به مکان ، هویت فضایی