الگوی پراکنش فضایی توسعه یافتگی در محله های شهر اصفهان

رشد قطبی، نگاه بخشی و بی توجهی به توسعه پایدار متوازن باعث تمرکز شدید و عدم تعادل در سکونتگاه های شهری شده است. این مساله که امروزه در سطح محلات شهری نیز ظهور یافته، بررسی شرایط محلات مختلف شهر را به جهت رفع شکاف های اجتماعی - فضایی موجود به منظور سنگین کردن کفه عدالت در تقسیم امکانات و دسترسی به منابع (هم راستا با توصیه چهارم از بیانیه گام دوم انقلاب) ضروری می نماید. بر این اساس مقاله حاضر با استفاده از ۳۵ شاخص در سه مولفه اجتماعی، اقتصادی و رفاهی- کالبدی، ضمن بررسی سطح توسعه یافتگی محلات شهر اصفهان به روش تاپسیس، الگوی فضایی این متغیر در شهر را نیز با روش آمار فضایی موران تعیین کرده است. نتایج نشان می دهد، توزیع فضایی توسعه یافتگی محلات از الگوی خوشه ای پیروی می کند به طوریکه محلات توسعه یافته در مجاورت شمال و جنوب رودخانه زاینده رود تمرکز یافته اند و خوشه های توسعه نیافته در نواحی پیرامونی شهر پراکنده شده اند. این الگوی فضایی خوشهای در شهر از عدم توسعه متوازن و وجود شکاف هایی میان محلات شهر اصفهان حکایت دارد که در صورت بی توجهی به این وضعیت علاوه بر تشدید نابرابریها، یکپارچگی شهری نیز بیش ازپیش در شهر اصفهان کاهش خواهد یافت.

Keywords:

توسعه یافتگی , الگوی فضایی , محله , توسعه متوازن , روش تاپسیس , اصفهان