بررسی نقش و عملکرد فضا های باز و نیمه باز در معماری مازندران و تاثیر آن در ساختمان های مسکونی

فضای باز تا به امروز بخش تفکیک ناپذیر زندگی انسان را تشکیل داده است و انسان از طریق ارتباط با فضای باز زندگی کرده است اما در واحد های مسکونی امروزی در برخورداری آمرانه انسان مجبور شده است که سکونت محوری را انتخاب کند و حضور طبیعت و ارتباط با آن را به کلی نادیده بگیرد. با دقت در مسکن سنتی ایران تکنولوژی بومی شکل گرفته است، به این موضوع پی می بریم که می توان با استفاده از تکنولوژی بومی در تمام نقاط خانه حال و هوا و کیفیت های متفاوتی را بسته به کاربرد آن فضا به وجود آورد. به دلیل آب و هوای معتدل این خطه، و مناسب بودن اوضاع جوی در ۹ ماه سال،فضای باز و نیمه باز رکن اساسی معماری مازندران را تشکیل می دهد. هدف از این پژوهش لزوم توجه به فضاهای باز و نیمه باز به عنوان عامل در بالابردن فضایی خانه و نیز از نشانه های سنتی و بومی بزرگ و عواملی نظیر عمق، ارتفاع تراس و بازیابی معماری مازندران وکیفیت فضایی به دنبال افزایش رضایت ساکنین شود. روش تحقیق در این پژوهش استفاده از مطالعات کتابخانه ای، بررسی مدارک مکتوب،روش توصیفی تحلیلی، سایت های اینترنتی و مطالعات میدانی انجام شده است.

Keywords:

فضای باز و نیمه باز , معماری مازندران , کیفیت زندگی , زندگی شهری , ساختمان های مسکونی