بررسی فرآیند طراحی منظرین مسیر کوهستانی گیرینگر

معماری منظر رشتهای نوپا در عرصه طراحی محیط به شمارمی آید. عرصه فعالیت معماری منظر در محیطهای طبیعی و مصنوع، باعث ایجاد خصوصیات ویژهای برای آن شدهاست. این خصوصیات ویژه، معماران منظر را به آشنایی با طیف وسیعی از دانش وامی دارد. در واقع مهمترین پرسش پیش رو چگونگی ایجاد تلفیق و هماهنگی میان موضوعات گوناگون و دانش وسیع مرتبط با معماری منظر است و اینکه چگونه میتوان به این حدود دانش نظم بخشید و آن را به کارگرفت؟ به نظر مهمترین ویژگی حرفهای معماران منظر در حل مشکلات از طریق مدیریت خلاقانه، حدود دانش در ارتباط با موضوع و چگونگی برقراری ارتباط میان آنها است. لذا در این مقاله سازوکارهایی با تکیه بر مفهوم نگرش سیستماتیک، مدلسازی و الگو برای غلبه بر مشکل پیچیدگی و گستردگی مفاهیم در جریان طراحی، موردبررسی قرارمیگیرد تا با پیوند آنها بتوان در نهایت چارچوبی مناسب و قابل تعمیم برای بکارگیری در طراحی منظر پیشنهادکرد. روش تحقیق در این پروژه توصیفی-تحلیلی است و با کدگذاری مفاهیم و داده های گردآوری شده از منابع کتابخانه ای و بررسی متون و اسناد موجود در پایگاه اطلاعات علمی انجام می گیرد. در نهایت این پژوهش در پی آن است تا از ورای نقد و نگاه به فرآیند طراحی و ایجاد هماهنگی میان دانشهای وسیع مرتبط با معماری منظر، کلیات طرح مسیر کوهستانی گیرینگر۱ را در کنار خردفضاهای متنوع شکل گرفته و بررسی لایه های منظرین آن در دالسنیبا به عنوان یک پروژه منظرین طبیعی-اجتماعی به عنوان نمونه موردی با سه ایده کالن طراحی منجمله هندسه ساده، توجه به محیط زیست و احترام به مخاطب که به واسطه ابزارهای حداقل میزان مداخله، استفاده از مصالح بومی و مدنظرقراردادن مقیاس انسانی تحقق یافته است را مورد تحلیل قراردهد.

Keywords:

فرآیند طراحی , شیوه های سیستماتیک طراحی , مدل , الگو , مسیر کوهستانی گیرینگر.