کاوه باباپیری - کارشناسی ارشد عمران ژئوتکنیک موسسه آموزش عالی پارسیان
محسن فضلوی - گروه مهندسی عمران و معماری دانشکده انقلاب دانشگاه فنی و حرفه ای تهران ایران

لغزش زمین طبیعی و همچنین لغزش خاکریزهایی که به دست بشر ساخته می شود، از پدیدههایی است که در بسیاری از نقاط جهان رخ می دهد و عواقب جبران ناپذیری را در پی دارد. استفاده از شیوه های بیولوژیکی مانند پوشش گیاهی به عنوان یک روش پایدارسازی بکار برده میشوند. هدف از تحقیق حاضر؛ کاهش فرسایش سطحی ناشی از آبهای جاری، تثبیت خاکهای تحت الارضی به وسیله سیستم ریشه ای و اصلاح شرایط هیدرولوژیکی مناطق لغزشی همچون کاهش آب زیرزمینی میباشد. در تحقیق حاضر مهم ترین عامل ناپایداری، قطع بی رویه درختان در نظر گرفته شده است و کلیه مدلها براساس اهداف تحقیق که شامل مدلسازی دو بعدی شیروانی خاکی مسلح شده توسط ریشه ی درختان با زوایای ۳۰ ، ۴۰، ۵۰ و ۶۰ درجه با سربار جاده و مقایسه دو مدل با ریشه و بدون ریشه است، توسط نرم افزار تحلیل عددی پلکسیس مدلسازی و تحلیل خواهند شد. نتایج حاصله نشان داد که با افزایش زاویه شیروانی از ۳۰ به ۶۰ درجه و با کاهش سطح آب زیرزمینی از ۶ به ۹ متر از سطح زمین و همچنین با افزایش قطر ریشه درختان از ۰/۰۰۲ به ۰/۰۰۵ متر؛ ضریب اطمینان در شیروانی خاکی کاهش مییابد. در نهایت با توجه به تحقیق انجام شده میتوان نتیجه گرفت که افزایش عمق ریشه ها تا ۲ متر و استفاده از ریشه های با قطر ۰/۰۰۲ متر جهت پایداری شیروانی خاکی با زاویه ی ۳۰ درجه بسیار مناسب است.

پایداری، شیروانی خاکی، زاویه شیروانی، ریشه درختان، سطح آب زیرزمینی