احمد احمدزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری ،دانشگاه محقق اردبیلی،اردبیل ، ایران
محمدحسن یزدانی - دانشیار جغرافیا وبرنامه ریزی شهری ،دانشگاه محقق اردبیلی ، اردبیل ، ایران
فاطمه زادولی - مربی جغرافیاوبرنامه ریزی شهری ، دانشگاه محقق اردبیلی ، اردبیل ، ایران

رشد وپیشرفت هرجامعه ای در گروه رفع نیاز های اولیه افرادآن جامعه می باشد. گرچه فرد درکنار یک شغل مناسب و مسکن در یک ساختار موثر تر اجتماعی احساس امنیت می کند. در اکثر جوامع تنوع درآمدی در بین افراد جامعه غیر قابل انکار می باشد. اقشار ضغیف بدون حمایت دولت ها توان مهیا ساختن مسکن برای خود راندارند. روش تحقیق مورد نظر در این پژوهش به صورت مروری و بااستفاده از اسناد ومنابع کتابخانه ای و اینترنتی بدست آمده است.در برنامه های قبل از انقلاب از برنامه سوم عمرانی به موضوع مسکن بیشتر پرداخته شدکه هدف ساخت خانه های ارزان قیمت برای اقشار ضعیف بودودر برنامه ی چهارم قبل از انقلاب همچنین بر مساکن روستایی نیز توجه گردید.در میان برنامه های توسعه احتماعی اقتصادی فرهنگی بعد از انقلاب برنامه پنجم در عمل ناموفق ترین برنامه بود و در طول برنامه سوم تقاضای مسکن افزایش پیدا کرد واز سوی دولت مورد حمایت قرار نگرفت .در برنامه پنجم دولت به سمت حمایت از مسکن ایرانی اسلامی سوق پیدا نمود. ودر طول برنامه ششم توسعه سیاست دولت از عرضه محور به تقاضا محور تغیر پیدا کرد.

مسکن، اقشار ضعیف، دولت،اقدامات شهرداری ها، برنامه های عمرانی