حسین خاکپور
هادی زینی

 آگاهی از روش تفسیری امام حسن و امام حسین۸ به عنوان دو سبط و وارثان علم پیامبر، ما را به سوی استفاده صحیح و روشمند از قرآن رهنمون می­سازد. این دو امام بزرگوار گرچه در دوران پر آشوبی زندگی می­کردند، اما هر فرصتی را برای تبیین آیات الهی مغتنم دانستند، به طوری که جمع قابل توجهی از روایات تفسیری آنها در منابع اهل سنت ذکر و بدان استناد شده است.    مقاله حاضر به روش توصیفی- تحلیلی ابتدا روایات تفسیری این دو امام را از مصادر فوق استخراج کرده و ضمن روش­شناسی و شناسایی منابع مورد استفاده آنها در تفسیر نشان می­دهد که سبطین در تفسیر قرآن، گاهی از روش­های قرآن به قرآن، روایی، لغوی و کلامی استفاده نموده­اند و زمانی قسمتی از قرآن را به گونه دیگری تبیین کرده­اند که استفاده از جری و تطبیق، تبیین مجملات، بهره­گیری از اسباب نزول و .... از آن دسته­اند.

روش؛ گرایش؛ امام حسن۷؛ امام حسین۷؛ روایات تفسیری