مینا جیگاره
زهرا صادقی

 نظریه بینامتنی یا تناص، به بررسی متونی می­پردازد که متون جدید را پدید می­آورند و هر متن ادبی را به منزله جذب و دگرگون­­سازی دیگر متون گذشته و یا همزمان با آن می­داند. روابط بینامتنی(تناص) با قرآن در حکمت­های نهج­البلاغه به طور آشکار قابل مشاهده است. در یک تقسیم­بندی تناص به سه نوع تناص اجترار (نفی جزئی)، تناص امتصاص (موازی) و حوار (نفی کلی) تقسیم شده است. عملیات بینامتنی در حکمت­های نهج­البلاغه نشان می­دهد که بیشترین نوع تناص موجود در آن، از نوع تناص اجترار است. یعنی امام علی۷ گاه از کل آیه و زمانی از قسمتی از آیه و یا کلماتی از آن بهره جسته تا هدف خود را بهتر به مخاطب القا نماید.

بینامتنی(تناص), بینامتنی قرآنی, حکمت­های نهج ­البلاغه.