جماعت گرایی بین متن و زمینه

جماعت گرایی به عنوان یکی از مکاتب مهم فلسفه سیاسی شناخته می­شود. در واقع، این عنوانی است که اساسا مخالفان ایشان به آن­ها عطا کرده ­اند. در عین حال، مفاهیمی همچون «جماعت»، «سنت» و «خود» بین ایشان اشتراک دارد. علاوه بر آن، جماعت گرایان در نقد لیبرالیسم نیز هم داستان هستند، هرچند اختلافاتی بین خود ایشان نیز دیده می­شود.از آن جا که جماعت ­گرایی به جهان فلسفه تحلیلی، که بر زبان و منطق تاکید دارد، متعلق است، انتظار می­رود بر متن بیش از زمینه نظر داشته باشد. از سویی دیگر، تاکید بر «سنت» و «این جا و اکنون» نشان می­دهد که به نوعی محلی گرا هستند و به زمینه بی ­وجه نیستند. همان گونه که جهانمشول گرایی به اشتراک ملاک­ها و ارزش­ها بین فرهنگ­های مختلف نظر دارد، جماعت ­گرایی و زمینه ­گرایی به اقتضائات تاریخی و بومی توجه دارند. این مقاله درصدد نشان دادن این مطلب است که مطلب فوق در اندیشه جماعت گرایان به ابهام برگزار شده و از نظر روش شناختی، باید راه سومی بین متن و زمینه برگزیده شود. از دیدگاه نویسنده، نه تنها غنی ­سازی مفاهیم لیبرالی، از جمله حقوق بشر جهانشمول، ممکن است، بلکه این مسئله با تنوع فرهنگی و نوعی نسبی­ گرایی نیز پیوند می­خورد.

Keywords:

جماعت گرایی , جماعت , سنت , خود , حقوق بشر , متن گرایی , زمینه گرایی