کاربرد محلول پاشی برگی روی در کاهش اثرات سمیت بور در دو رقم انگور

سمیت بور، یکی از مهم­ترین اختلالاتی است که می­تواند رشد گیاهانی مانند انگور را در نواحی خشک و نیمه­خشک جهان محدود سازد. به منظور بررسی تاثیر کاربرد محلول­پاشی برگی سولفات روی بر برخی ویژگی­های مورفولوژیک، فیزیولوژیک و بیوشیمیایی در دو رقم انگور (قزل­اوزوم و حسینی) در شرایط سمیت بور، آزمایش گلخانه­ای با سه فاکتور شامل دو رقم انگور (قزل­اوزوم و حسینی)،  چهار سطح بور (۲۵/۰ (شاهد)، ۵/۲، ۵ و ۱۰ میلی­گرم در لیتر) و محلول پاشی سه سطح سولفات روی (صفر (شاهد)، ۳ و ۶ گرم در لیتر) به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار و در مدت شش ماه انجام شد. نتایج نشان داد که تنش سمیت بور، موجب کاهش تعداد برگ، طول ریشه، وزن تر و خشک شاخساره و میزان کلروفیل گردید. با افزایش بور میزان نشت یونی غشاء یاخته­های برگ و میزان مالون­دی­آلدهید افزایش یافت. یافته­های این پژوهش نشان داد که در شرایط سمیت بور، کاربرد سولفات روی (به ویژه در غلظت شش گرم در لیتر) باعث بهبود شاخص­های رویشی و کاهش نشت یونی و افزایش آنزیم­های آنتی­اکسیدانی در هر دو رقم شد. به طور کلی در پژوهش حاضر، استفاده از سولفات روی توانست بعضی از اثرات منفی ناشی از سمیت بور را در هر دو رقم انگور تعدیل نماید.

Keywords:

انگور , شاخص های رویشی , محتوای نسبی آب برگ , نشت یونی