کامران رضائی زاده مهابادی - مدرس گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرقدس
سید علیرضا حسینی - دانشکده عمران و معماری، دانشگاه ایوان کی

با شروع انقلاب صنعتی، اختراع اتومبیل و گسترش شهرها، از کیفیت فضایی عرصه های عمومی شهر ، فضاهای باز شهری و پیاده راه ها کاسته شده است؛ در این راستا عدم توجه به مقیاس انسانی و نادیده گرفته شدن نیازهای عابرین پیاده از معضلات پیش رو میباشد، به طوری که کمبود و نبود کیفیت در پیاده راه ها منجر به تضعیف حضور و تعاملات اجتماعی شهروندان شده است. وابستگی مفرط شهروندان به استفاده از وسایل نقلیه شخصی، عمومی و کم تحرکی در تمامی اقشار جامعه سبب بروز بیماری های مزمن شهری و محیطی می باشد. پس در چنین شرایط اتخاذ رویکردی نوین همراه با برنامه ریزی برای طراحی محیطی برای ارتقا سلامت محیطی شهروندان و ایجاد تعاملات اجتماعی ضروری است. طراحی فضا های پیاده روی شهری متناسب با آسایش و سلامت شهروندان در راستای ارتقا حضور آنان و سطح تعاملات اجتماعی ایشان یکی از اهداف طراحی شهری پایدار به شمار می رود به ویژه در کشورهای توسعه یاقته- گسترش یافته است. در طراحی چنین فضایی باید مولفه های تاثیر گذار بر کیفیت این فضاها به منظور پاسخگویی به نیاز های شهروندان رعایت شود که در جهت تحقق بهتر باید از متخصصین سلامت و بهداشت محیطی و همچنین برنامه ریزان شهری و طراحان استفاده نمود. نتایج در این پژوهش نشان می دهد که نظریه های طراحی بر پایه ی نیاز ها و درک انسان از محیط زندگی را تدوین گردیده است.

معماری، سلامت روانی،طراحی شهری، تعامل اجتماعی، شهروندان