آتوسا مجیبی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی پارچه و لباس، دانشگاه معماری و هنر پارس، تهران، ایران
آمنه مافی تبار - دکترای پژوهش هنر، عضو هیئت علمی گروه طراحی پارچه و لباس، دانشکده هنرهای کاربردی، دانشگاه هنر، تهران، ایران.

جنبش هنری سقاخانه، در دهه چهل و پنجاه شمسی در ایران به منصه ظهور رسید و در برقراری تعادل بین سنت ریشه دار و مدرنیسم تازه ورود کرده به ایران آن زمان، موثر واقع شد. این جنبش با آثارنقاشی و تندیس گری هنرمندان برجسته ای چون حسین زندهرودی، منصور قندریز، مسعود عرب شاهی، فرامز پیلارام، صادق تبریزی، پرویز تناولی، ناصر اویسی و ژازه تبات بایی شناخته می شود که توسط هریک از آنها به صورت مجزا و فارغ از تمایل جهت اقدام به تشکیل گروه و مکتبی منسجم شکل گرفت. پرسشی در این میان مطرح است که در طیف آثار هنرمندان متاثر از این جریان، تعامل ایجاد شده بین سنت و مدرنیسم چگونه و در چه قالبی عرضه می شود؟ فرضیه آن است که هنرمندان وابسته به این نحله فکری با آمیختگی نمادینه های فرهنگ و هنر ایرانی و آموزه های خود از مکاتب هنری اروپا دست به نوآوری زده و آثاری خلق کردند که وامدار هر دو سویه است. نتیجه بررسی ها به شیوه تحلیلی تاریخی، با بهره گیری از مطالعات اسنادی و نمونه گیری احتمالی طبقه بندی شده از آثار هنرمندان مذکور نشان می دهد وابستگان جنبش سقاخانه ای با تلفیق نشانه های هنر عامیانه مردمی و بومی ازیکسو و هنر عصر مدرن یا همان مدرنیسم ازسوی دیگر نسبت به ترمیم شرایط فرهنگی زمانه خود اقدام نموده و شکاف عمیق بین دو رویکرد فوق را پوشش دادند

جنبش سقاخانه، سنت، مدرنیسم، نقاشی، مجسمه سازی