ارزیابی سطوح پایداری شهری با استفاده از منطق فازی در سیستم اطلاعات جغرافیایی مورد مطالعه: منطقه ۵ شهر مشهد

امروزه معضلات ناپایداری از مهم ترین دغدغه های شهر ها و به ویژه محله های شهری هستند. شهر مشهد مانند بسیاری از شهر های بزرگ کشور با مسائل متعددی از جمله ناپایداری توسعه روبروست و این مسئله در برخی از محله ها به بیشترین حد رسیده و به تهدید ناپایداری توسعه در آن ها منجر شده است. اما به منظور غلبه بر این مشکلات، لازم اس تفاوت سطح توسعه یافتگی شهر از توسعه پایدار را اندازه گیری و راهکارهایی جهت بهبود آن ارائه داد. این پژوهش با هدف ارزیابی سطوح پایداری شهری و با استفاده از روش منطق فازی و سیستم اطلاعات جغرافیایی انجام گرفته است. پژوهش حاضر از نظر روش، توصیفی-تحلیلی و از نظر هدف، کاربردی است . از آنجایی که منطق فازی در قالب سیست اطلاعات جغرافیایی قابلیت بالایی برای ارزیابی پایداری سیستم های پیچیده و ازجمله شهرها دارد، در این راستا هفت شاخص که می توان از آنها به عنوان چهار متغیر عمده اقتصادی، اجتماعی، فیزیکی و زیست -محیطی نیز یاد کرد، انتخاب شد. که برای سنجش پایداری در سطح محلات منطقه ۵ شهر مشهد، مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج نشان داد که براساس شاخص های منتخب، محلات مرکزی از از وضعیت مناسب تری از نظر برخورداری و دسترسی به مراکز تجاری، ورزشی، مذهبی، درمانی و ... می باشند محلات متمایل به حاشیه شهر به دلیل برخورداری کمتر از نظر شاخص های مورد بررسی در وضعیت پایداری کمتری برخوردار بوده و محلات حاشیه شهر به ویژه قسمت های شرقی و جنوب شرقی در وضعیت ناپایداری هستند.

Keywords:

توسعه پایدار , محلات شهری , کاربری , سیستم اطلاعات جغرافیایی , مشهد