ابوالفضل بامری - عضو هیئت علمی گروه علوم مهندسی خاک، دانشکده آب و خاک، دانشگاه زابل

فرسایش خاک یکی از عوامل اصلی تخریب اراضی (Land degradation) در زیست بوم می باشد و بر روی اجزاء زیست بوم ومدیریت پایدار آن بسیار اثر گذار هستند. لذا تخمین فرسایش خاک و میزان فرسایش پذیری آن می تواند در مدیریت اراضی بسیار موثرباشد. بدین منظور در این پژوهش با هدف بررسی تغییرات مکانی و مدل سازی فرسایش پذیری بادی در اراضی دشت سیستان تعداد ۹۸نمونه خاک سطحی (عمق ۱۰-۰ سانتی متری) به صورت نظارت شده تصادفی از مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زابل انتخاب و برداشته شد.نتایج نشان داد متوسط میزان فرسایش پذیری خاک در منطقه مورد مطالعه ۳۷/۸۷ مگاگرم در هکتار در سال می باشد. همچنین بررسینیم تغییرنما پارامترهای مورد مطالعه نشان داد میزان فرسایش پذیری خاک و بخش فرسایش پذیر خاک در منطقه دارای ساختار مکانیقوی هستند که این امر نشان دهنده وجود فرسایش نظام مند و پایدار در منطقه می باشد.

فرسایش بادی، تخریب اراضی، دشت سیستان، تغییرات مکانی