ارزیابی ارزشیابی توصیفی در تحقق اهداف آموزش ابتدایی

ارزشیابی توصیفی یکی از ارکان مهم و جدایی ناپذیر آموزش و پرورش و یکی از نوع آوری های آموزشی در نظام آموزش ابتدایی ایران است که در سال ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۲ در ایران به اجرا درآمد. آموزش و پرورش فرآیندی متشکل و به هم پیوسته است که تمام اجزای آن به گونه ای سازمان یافته برای رسیدن به هدفی معین و برنامه ریزی شده فعالیت می کنند. هدف این مقاله، بررسی ارزیابی ارزشیابی توصیفی در تحقق اهداف آموزش ابتدایی بوده است. روش پژوهش از نوع کیفی - توصیفی و ابزار مورد استفاده؛ پرسشنامه محقق ساخته بود که از دو بخش مجزا یکی پرسش های انتخابی و دیگری پرسش های انشایی تشکیل شده بود. نمونه مورد مطالعه عبارت بود از ۳۴۶ دانش آموز، ۳۲۷ ولی دانش آموز، ۲۲۴ معلم شاغل در طرح ارزشیابی توصیفی که بصورت تصادفی از جامعه مورد مطالعه (مدارس ابتدایی شهر یاسوج و حومه) انتخاب شده بود. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح آمار توصیفی از جدول های یک بعدی، دو بعدی، فراوانی، درصد، میانگین و ترسیم نمودار استفاده شده است. با توجه به این که قسمت اعظم پرسشنامه بر اساس طیف لیکرت طراحی شده و بیشتر متغیرها تبدیل به عامل شده بود، لذا متغیر ها در سطح فاصله ای مورد سنجش قرار گرفت. بدین سان در آمار استنباطی برای سنجش متغیر ها از تحلیل واریانس یک راه ه استفاده شد. و همچنین برای ارزیابی نظرات گروه های ارزیابی کننده از آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است. برای ارزیابی طرح مذبور تعداد دو فرضیه اصلی و چهار فرضیه جانبی تدوین شده بود که نتایج به دست آمده از آزمون فرضیه ها نشان داد که طرح ارزشیابی توصیفی از نظر هر سه گروه ارزیابی کننده در گستره مورد مطالعه به اهداف خود رسیده است. به طوری که میانگین پاسخ ها در هر سه گروه طبق مقیاس نانلی در سطح مطلوب یا نسبتا مطلوب یعنی بالاتر از ۳ بود. همچنین نتایج مقایسه میانگین پاسخ سه گروه نشان داد علیرغم اینکه هر سه گروه طرح مذبور را مطلوب ارزیابی کردند، اما بین نظرات آن ها تفاوت معنی داری وجود دارد.

Keywords:

ارزشیابی آموزشی , ارزشیابی توصیفی , آموزش ابتدایی