اهداف، اصول و روش های تعلیم و تربیت در نهج البلاغه

هدف از این مطالعه بررسی تشویق و تنبیه و نقش تربیتی آن از منظر نهج البلاغه بوده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و از ابزار و شیوه جمع آوری اطلاعات منابع کتابخانه ای، مقالات و سایت های معتبر علمی استفاده شده است. نتایج این مطالعه نشان داد که، اولین گام در جهت پیشرفت هر جامعه » تعلیم و تربیت« است. تعلیم و تربیت درست همان چیزی است که در گفتار مردم به آن فرهنگ صحیح می گویند و میعنی با فرهنگ است که درست آموخته باشد. تعلیم و تعلم از دیرباز و در طی ادوار مختلف از اهمیت خاصی برخوردار بوده است، تا جایی که در اسلام و قرآن و سیره نبوی و علوی بر آن تاکید زیاد شده است و این نشان دهنده وسعت مبحث و جایگاه علم، اصول، اهداف و روش های تربیت اسلامی است. از دیدگاه امام علی (ع) ویژگی های نظام تربیت تحت چهار عنوان هدایتی، اجتماعی، عقلایی و معنوی بیان شده است. هدف کلی تعلیم و تربیت در اسلام ، پرورش نیرو ها و استعداد هایی است که از آفریدگار جهان برای سعادت و کمال انسان در وجود او به ودیعه نهاده است، تربیت، ایجاد تحول و تغییری است در انسان که بتواند با آن نیروها و استعداد های ارزنده خویش را در راه کمال و سعادت حقیقی خود به کار اندازد، اهداف اصیل زندگی و راه نیل به این اهداف را تشخیص دهد و برای تحقق بخشیدن تمام تلاش خود را بکار بندد و موضوع تعلیم و تربیت اسلامی، انسان با تمام ابعاد جسمانی و روحانی اش می باشد و از آنجا که این ابعاد همواره در حال تغییر و تحول اند برای پرورش آنها باید از روش های پویا و متنوع بهره گرفت.

Keywords:

تشویق , تنبیه , نهج البلاغه , تعلیم و تربیت , قرآن