بررسی تاثیر روش تدریس مبتنی بر ایفای نقش بر خودکارآمدی دانش آموزان

نظام آموزش هر کشور موظف است شرایط لازم را برای رشد و پیشرفت فراگیران ایجاد کند و تمام استعدادهای افراد را در زمینه های گوناگون به شکل هماهنگ آماده سازد. یادگیری فعال وادار کردن فراگیران به انجام فعالیتهای خود با بهره گیری از نگرشها و تفکرات میباشد که از طریق روش تدریس ایفای نقش حاصل میشود. با این نوع فعالیت، شرکت کنندگان احساس فرد دیگری را در موقعیت های خاص تجربه می کنند، مهارتهای جدید را یاد میگیرند و نکاتی از یکدیگر می آموزند. با توجه به هدف این پژوهش که به دنبال بررسی آموزش مبتنی بر روش تدریس مبتنی بر ایفای نقش بر میزان خودکارآمدی دانش آموزان می باشد، از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را کلیه دانش آموزان ابتدایی شهر مریوان که در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ مشغول به تدریس هستند تشکیل داد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی مورگان وجنکینز (۱۹۹۹) (MJSES)بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۰/۷۸ و ۰/۸۲ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد، نمره میزان خودکارآمدی دانش آموزان در یادگیری در پیش آزمون ۳۶/۶۰ بود که در پس آزمون به ۴۸/۷۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد .(p=۰/.۰۰۶) در واقع بین دانش آموزانی که با روش تدریس ایفای نقش آموزش دیده اند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده اند در میزان خودکارآمدی تفاوت معناداری وجود دارد.

Keywords:

روش تدریس , ایفای نقش , خودکارآمدی , دانش آموزان.