بررسی تاثیر روشهای تدریس فعال و سنتی بر پیشرفت تحصیلی درس علوم تجربی دانش آموزان پایه پنجم شهرستان زابل

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر روشهای تدریس فعال و سنتی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پایه پنجم شهر زابل در درس علوم تجربی بود. پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی و جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر پایه پنجم ابتدایی شهر زابل در سال تحصیلی ۱۳۹۱-۹۲ میباشد.که تعداد۳۰۵نفر(۱۵۷پسرو۱۴۸نفردختر) از آنان با روش نمونه گیری به صورت تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش برای جمع آوری اطلاعات عبارت بود از پرسشنامه های محقق ساخته پیشرفت تحصیلی مربوط به درس علوم که از روایی و پایایی قابل قبولی برخوردار بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آمار توصیفی :شامل: میانگین، انحراف معیار و واریانس و روشهای آمار استنباطی شامل: تحلیل کواریانس، آنالیز واریانس چندمتغیره استفاده شد.نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که تفاوت معناداری در پیشرفت تحصیلی دانش آموزانی که با روش تدریس فعال آموزش دیده اند با دانش آموزانی که با روش سنتی آموزش دیده اند وجود دارد و فرض پژوهشی با ۹۹ درصد اطمینان تایید شد. بدین معنی که دانش آموزانی که با روش فعال مورد آموزش قرار گرفته بودند به لحاظ پیشرفت تحصیلی بهتر از آنهایی بودند که با روش معمول و سنتی مورد آموزش قرار گرفته بودند که این مساله حاکی از اهمیت و مفید بودن روش تدریس فعال است.

Keywords:

روشهای تدریس فعال , روشهای تدریس سنتی و پیشرفت تحصیلی