سمانه مختاری - دانشجوی دکتری مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
زهرا یوسفی - استادیار گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
غلامرضا منشئی - دانشیار گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران

هدف: پژوهش حاضر باهدف، شناسایی پدیده­ی تاخیر ازدواج در دختران انجام شد. روش: روش انجام پژوهش، کیفی و از نوع نظریه زمینه ای بود. جامعه پژوهش را دختران مجرد بالای ۳۰ سال تشکیل دادند. نمونه گیری به صورت نظری انجام شد. تعداد شرکت کنندگان ۲۳ نفر بود و ابزار پژوهش مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. روند تجزیه وتحلیل داده ها بر اساس روش ساختارگرای چارمز (۲۰۰۶)، انجام شد. در انتهای مراحل کدگذاری، مدل نهایی پژوهش ارائه شد. یافته ها: نتایج، نشان داد که علل تاخیر در ازدواج عبارت بودند از: داشتن خانواده ضد ازدواج، شخصیت فردیت طلب و زندگی در جامعه­ی مشوق تجرد. چگونگی شکل گیری این عوامل حاوی سه فرآیند بود؛ برداشت­های غلط مرتبط به ازدواج، ویژگی­های تسهیلگر تجرد و مواجهه با افراد تضعیف کننده ی زوجیت طلبی. تاخیر در ازدواج منجر به ایجاد آثاری شده است که عبارت اند از تجارب هیجانی منفی، کسب موفقیت در ابعاد مختلف و نارضایتی از وضعیت موجود. درنهایت دختران مجرد به شیوه­های انطباقی درونی و بیرونی با این تاخیر کنار آمده بودند. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان چنین استنباط کرد که پدیده­ی تاخیر در ازدواج تحت علل و فرآیندهای خاصی رخ می­دهد و با خود تبعات آزاردهنده­ای را به دنبال دارد؛ بنابراین تغییراتی در سازماندهی الگوهای اجتماعی و خانوادگی و شخصیتی افراد را می طلبد. این مطالعه می تواند مورداستفاده مشاوران و روانشناسان جهت تدوین و طراحی محتوای متناسب با ارزش های جامعه و مشکلات در این حوزه قرار بگیرد.

ازدواج, تاخیر در ازدواج, نظریه زمینه ای