سمیرا السادات رسولی - دانشجوی دکتری گروه روان شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
محسن گل پرور - دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
محمد آرش رمضانی - گروه تحقیقات علوم رفتاری-مرکز تحقیقات علوم رفتاری دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
جعفر حسنی - گروه روان شناسی بالینی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

هدف: این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی و رویکرد مسترز و جانسون بر سازگاری و تعارض زناشویی اجرا شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی سه گروهی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه بود. از میان ۶۰ زوج مراجعه کننده به دو مرکز روان شناسی و مشاوره شهر تهران در زمستان ۱۳۹۷، ۴۵ زوج به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. پرسشنامه تعارض زناشویی (ثنایی و همکاران، ۱۳۸۶) و مقیاس سازگاری زوجی (اسپانیر، ۱۹۷۶) در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری استفاده شد. دو گروه آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی و آموزش رویکرد مسترز و جانسون طی ۶ جلسه تحت آموزش قرار گرفتند. داده ها از طریق تحلیل واریانس مختلط با اندازه های تکرار شده و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که در سازگاری زناشویی، فقط گروه آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی با گروه گواه (۰۱/۰>p) و در تعارض زناشویی، گروه آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی با گروه مسترز و جانسون و با گروه گواه دارای تفاوت معنادار هستند (۰۵/۰>p). همچنین فقط در تعارض زناشویی گروه آموزش مسترز و جانسون با گروه گواه دارای تفاوت معنادار بود (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی برای کاهش تعارض و افزایش سازگاری و آموزش رویکرد مسترز و جانسون در کاهش تعارض زناشویی، آموزش های موثری هستند.

آموزش رضایت مندی جنسی ایرانی , آموزش رویکرد مسترز و جانسون , تعارض زناشویی, سازگاری زناشویی