استانداردسازی ابزاری راهبردی در مدیریت نوآوری دفاعی

نوآوری های فناورانه، تنها مسیر رشد و توسعه بلندمدت صنعت، اقتصاد و ارتقای ظرفیت های دفاعی است. استانداردسازی فرایندی پویا جهت شکل دهی به مسیر نوآوری محسوب می گردد و روابط هم افزایی استانداردسازی و نوآوری، مزایای اقتصادی چشمگیری را به همراه دارد. در این پژوهش، به بررسی رابطه میان استانداردسازی و نوآوری در برخی از صنایع دفاعی کشور پرداخته و بررسی می گردد، استانداردسازی از طریق چه عواملی و چگونه بر نوآوری اثرگذار است. پژوهش پیش روی از لحاظ هدف، کاربردی و از منظر نوع داده ها، پژوهشی کمی می باشد و بر اساس ماهیت و روش گردآوری داده ها، یک پژوهش توصیفی-پیمایشی است. به منظور دست یابی به هدف پژوهش از تحلیل همبستگی متغیرها، تحلیل عاملی اکتشافی و روابط رگرسیونی چندگانه، استفاده شده است. مطابق مدل پژوهش، پنج عامل اصلی که در توسعه و ارتقای استانداردسازی نقش دارند، شناسایی شد. هر پنج عامل شناسایی شده، همبستگی نسبتا قوی و هم جهتی با نوآوری های تدریجی دارند. اما دو عامل مقررات و ریسک فناوری، همبستگی منفی با نوآوری های بنیادی داشته و به عنوان تهدید و مانعی برای آنها محسوب می گردند. دو عامل تحقیق و توسعه و تجاری سازی نیز همبستگی مثبت و قوی و عامل راه کار فنی همبستگی مثبت ولی ضعیفی با نوآوری های بنیادی دارند. مطابق نتایج پژوهش، به طور کلی و در مجموع استانداردسازی همبستگی مثبت و معناداری با انواع نوآوری دارد، که این همبستگی در نوآوری های بنیادی به نسبت نوآوری های تدریجی ضعیف تر می باشد. در نهایت نیز ایجاد سازمان های خصوصی تدوین و توسعه استانداردها با هدف تسریع عرضه نوآوری ها به بازار و تسریع اصلاح نظام استانداردسازی کشور پیشنهاد شد.

Keywords:

نوآوری , توسعهفناوری , توسعه توان دفاعی , استاندارد , استانداردسازی