حمید رحیمی - مدیریت صنعتی- مدیریت- دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی- تهران- ایران
مسلم عزیزی بندرآبادی - مهندسی عمران(حمل و نقل)-عمران-دانشگاه علم و صنعت- تهران- ایران

ارائه یک دید جامع نسبت به وضعیت ایمنی واحدهای مکانی ریلی مشابه در مقیاس کلان (مانند مناطق راه آهن موجود در کشور)، یک گام اولیه اما بسیار مهم برای شناسایی سیاست هایی است که می تواند به تسریع روند پیشرفت در بهبود ایمنی ریلی کمک کند. معمولا در مطالعات قبلی بیشتر به ارزیابی مناطق ریلی راه آهن بوده اند به گونه ای که شاخص های مربوط به ایمنی بخشی از این ارزیابی بوده اند، درحالی که هدف مطالعه حاضر ارائه یک رویکرد جدید برای ارزیابی ایمنی ریلی مناطق راه آهن به تنهایی با تاکید بر ظرفیت و توانمندی هر منطقه هست. در این رویکرد با لحاظ نمودن وجوه مختلف عوامل موثر بر ایمنی ریلی، به خصوص ظرفیت و توانمندی هر منطقه، مقایسه ای منصفانه تر در مورد وضعیت ایمنی ریلی مناطق راه آهن انجام شده است. بنابراین در راستای این هدف، ابتدا یک چهارچوب مفهومی در ارتباط با متغیرهای موثر بر ایمنی و با در نظر گرفتن ظرفیت و توانمندی هر منطقه توسعه داده شد. در ادامه با استفاده از مطالعات پیشین، معیارهای موردنیاز جهت پیاده سازی این چهارچوب مفهومی، انتخاب گردید. در گام بعد جهت ارزیابی ایمنی ریلی ۲۰ منطقه راه آهن کشور در قالب چهارچوب مفهومی ارائه شده، مدل تحلیل پوششی داده ها (DEA) به کار گرفته شد. در این ارزیابی از داده های سال ۱۳۹۸ مناطق راه آهن استفاده گردید.با توجه به اینکه در این ارزیابی بعضی از مناطق فوق کارا شدند، کار آیی اندرسون- پترسون نیز برای مناطق ریلی راه آهن محاسبه گردید. نتایج این مدل نشان داد که منطقه ۱ بهترین کار آیی و منطقه ۲۰ کمترین کار آیی در زمینه ایمنی ریلی در سال ۱۳۹۸ داشته اند. در انتها نیز جوامع مرجع برای هر منطقه راه آهن در این ارزیابی مشخص و همچنین پیشنهاد هایی جهت بهتر شدن عملکرد هر منطقه در زمینه ایمنی داده شد.

ارزیابی عملکرد ایمنی مناطق ریلی, ظرفیت و توانمندی مناطق ریلی, تحلیل پوششی داده ها, DEA, اندرسون- پیترسون