نقد دیدگاه آرتور جفری درباره مفهوم و مصادیق اسباط با تاکید بر آیات قرآن کریم

قرآن کریم اسباط را برای اشاره به شماری از پیامبران دریافت کننده وحی و نیز قبایل دوازده گانه بنی اسرائیل به کار برده است. آرتور جفری که بر اساس دیدگاه نخست خویش، اسباط دریافت کننده وحی را پیامبران دوازده گانه یهود، معروف به انبیای صغار می دانست، گمان کرده که قرآن کریم با کاربرد اسباط به معنای قبایل دوازده گانه بنی اسرائیل از یک سو، و یادکرد آنان به عنوان دریافت کنندگان وحی از سوی دیگر، انبیای صغار را با قبایل دوازده گانه بنی اسرائیل درهم آمیخته است. نسبت نادرست خلط بین مصادیق اسباط به قرآن بر انگاره بشری بودن آن استوار است. وی بعدها با تغییر دیدگاه خود درباره مصادیق اسباط دریافت کننده وحی، آنها را اشاره به پسران دوازده گانه یعقوب۷ دانسته است. دلایل و قراین متعددی نشان می دهد که دیدگاه آرتور جفری درباره خلط مصادیق اسباط، به ویژه تطبیق آنان بر پسران دوازده گانه یعقوب ۷ و انبیای صغار، ناسازگار با روایت قرآن و ناشی از ناآشنایی وی با مفاهیم قرآنی و اثرپذیری از روایت عهد عتیق است. نزول وحی بر اسباط، لزوم ایمان مسلمانان به آنها، یادکرد آنان در کنار پیامبران و نفی یهودی و مسیحی بودن آنها از یک سو، و گزارش قرآن درباره رفتار پسران یعقوب با پدر و برادرشان یوسف۷ و نیز فرازهایی از تاریخ شرک آلود و کفرآمیز حیات دینی یهود، به ویژه چگونگی برخورد آنان با انبیا از سوی دیگر نشان می دهد که اسباط دریافت کننده وحی نمی توانند همان قبایل بنی اسرائیل یا برادران یوسف باشند و هویت جداگانه ای دارند. ایشان افراد معین و برگزیده ای از میان نوادگان یعقوب۷ بوده اند که افزون بر استمرار نژادی، به اعتبار جانشینی آن حضرت، پیروان معنوی او نیز به شمار می رفته اند. این جانشینان و رهبران الهی، به احتمال زیاد پس از یوسف۷ و پیش از موسی ۷ در مصر و میان بنی اسرائیل رسالت داشته اند.