حبیب بیابانگرد - Department of Geology, university of Sistan and Baluchestan, Zahedan, Iran
احمد احمدی خلجی - Department of Geology, Lorestan University, Khorramabad, Iran
زهرا طهماسبی - , Department of Geology, Lorestan University, Khorramabad, Iran
انور شریفی نژاد - Department of Geology, Lorestan University, Khorramabad, Iran

آتشفشان بزمان در کمان ماگمایی مکران چاغی در جنوب شرق ایران واقع شده است. مخروط این آتشفشان از روانه های آندزیتی، بازالتی، داسیتی، و ریوداسیتی همراه معادل های آذرآواری آن ها تشکیل شده است. این روانه ها ماهیت کالک آلکالن تا اندکی تولئیتی و بافت های پورفیری، میکرولیتیک پورفیری، و هیالو پورفیری دارند و غالبا از کانی های پلاژیوکلاز، پیروکسن، الیوین، هورنبلند، بیوتیت، و کوارتز تشکیل شده اند. الگوی نمودارهای چندعنصری عادی سازی شده این سنگ ها نسبت به گوشته اولیه دارای غنی شدگی نسبی از عناصر LIL نسبت به عناصر HFS و بی هنجاری منفی در عناصر Ti و P هستند. همچنین الگوی توزیع عناصر خاکی کمیاب عادی سازی شده این سنگ ها نسبت به کندریت غنی شدگی نسبی از عناصر LRE نسبت به عناصر HRE با بی هنجاری منفی Eu نشان می دهند. نمودارهای تکتنوماگمایی حاکی از وابستگی سنگ های این آتشفشان به مناطق کوه زایی حاشیه فعال قاره است. داده های ریزپردازش الکترونی روی کانی های پیروکسن، پلاژیوکلاز، و هورنبلند نشان می دهد روانه های این آتشفشان در محیط های کوه زایی، شرایط نامتعادل با گریزندگی بالای اکسیژن، دمای ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتی گراد، و در فشار کمتر از ۲ کیلوبار تشکیل شده اند. شواهد ژئوشیمیایی کانی ها و سنگ کل نشان می دهد آتشفشان بزمان وابسته به محیط های فرورانشی است و احتمالا حاصل فرورانش پوسته اقیانوسی هند به زیر صفحه ایران است.

آندزیت, فرورانش, کالک آلکالن, کمان مکران چاغی