علی عشایری - دانشجوی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سلمان فارسی کازرون

مرگ اندیشی و توجه به مرگ در شعر نخستین شاعران تا شاعران امروزین به چشم می خورد و حضوری مستمر دارد. اما مولانا در رویارویی با آن از تمثیلاتی استفاده کرده تا مخاطب را جذب این موضوع کند و مطالب را با شگرد تمثیل برای او واضح تر بیان کند. مولانا در هر تمثیل سعی می کند مرگ را مرحله ای از زندگی انسان نشان دهد و به مخاطب بفهماند که مرگ پایان زندگی نیست و انسان با مرگ ملاقات می کند و وارد دنیای بزرگتری از زندگی می شود. از سوی دیگر تمثیل بخش اعظم منظومه های عرفانی ادبیات کهن را دربرمیگیرد که اکثر مآخذ آنها دین و اسطوره است. تمثیل، در داستانهای مثنوی معنوی و حتی در غزلیات مولانا، جایگاه والایی دارد. تمثیلی که در ادبیات مد نظر است، بیشتر حکایاتی در جهت توضیح و تفسیر اعتقادات اخلاقی و عرفانی است که نمونهای از ادبیات تعلیمی تخیلی محسوب میشوند تا جاذبه بیشتری داشته باشند. در حقیقت، زبان و بیان مولانا بیشتر به شیوه تمثیل رمزی، یعنی ارائه ی یک شخصیت، اندیشه یا حادثه و اتفاقی، در دنیای ملموس از یک سو و بیان موضوعی فراسوی ظاهر آن است.

مرگ، تمثیلات مرگ، مولانا، مثوی معنوی