پریسا هادی زاده فرد

مسیریابی چندپخشی بعنوان یکی از مهمترین زمینه ها در شبکه های سیار موردی مطرح شده است. اینامر بواسطه لزوم فراهمآوردن ارتباطات و هماهنگی در بین مجموعه ارائه شده ای از گره ها، بعنوان یکمساله چالش برانگیز مدنظر می باشد. با این وجود، مزیت استفاده از یک الگوریتم که دارای مسیریابیچندبخشی است، در برابر استفاده از چند الگوریتم تک بخشی بیشتر می باشد، سیستم های کاربردی کهنیازمند بهره گیری از پدیده چندبخشی می باشند (نظیر آموزش و فراگیری سیار، ارتباطات توزیعی،سیستم های اطلاعاتی، سیستم های موقعیت جغرافیایی و غیره) هم اکنون بعنوان سیستم های کاملا شایعمطرح شده اند. با این وجود، یکی از موانع اصلی در این زمینه حرکت همه سویه گره ها در مسیرهایمختلف می باشد که سبب بوجود آمدن تغییرات توپولوژیکی مکرر و غیر قابل پیش بینی می شود. در یکمحیط سیار موردی، میزبان های شبکه به صورت جفتی در تعامل با یکدیگر می باشند تا آنکه قابلیت انجاممتناسب یک وظیفه مشخص را داشته باشند. با این وجود، الگوریتم های شبکه چندبخشی می بایستقابلیت ارسال بسته های اطلاعاتی را به چندین میزبان به صورت همزمان داشته باشند و علاوه بر اینمیزبان ها نیز باید از قابلیت تشخیص نقش خود در چنین سیستمی، چه بعنوان یک گیرنده و چه بعنوانیک فرستنده بسته، بهره مند باشند. بنابراین بهره مندی از تکنیک های مسیریابی چند پخشی در شبکه هایسیار موردی یک ضرورت می باشد شناخت و استفاده دقیق از این تکنیک ها در این مقاله بر اساسپروتکل های چندپخشی مرسوم مورد تحلیل و آنالیز قرار گرفته شده است. در حقیقت در این مقاله بهبررسی روشها و تکنیک های مسیریابی چند پخشی با تمرکز بر روی شبکه های سیار موردی و چالش-های پیاده سازی پرداخته شده است همچنین مقایسه و ارزیابی از روش های مورد بررسی انجام شده است.

شبکه های موردی، پروتکل مسیریابی چند پخشی، بازیابی محلی، مسیر پایدار