تدوین برنامه آموزش اخلاق بر تصمیم گیری اخلاقی و مسئولیت پذیری دانش آموزان دختر و مقایسه اثربخشی آن با روش آموزش معماهای فرضی کلبرگ و معماهای زندگی واقعی
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 301
This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MJMS-62-0_040
تاریخ نمایه سازی: 9 شهریور 1400
Abstract:
مقدمه: مطالعه پیش رو، به منظور تدوین برنامه آموزش اخلاق با رویکرد هیجان محور و مقایسه اثربخشی آن با روش آموزش معماهای فرضی کلبرگ و معماهای زندگی واقعی بر تصمیم گیری اخلاقی و مسئولیت پذیری دانش آموزان صورت گرفت. روش کار: روش این مطالعه از نوع طرحهای شبه آزمایشی بود. نمونه پژوهش شامل ۱۰۰ نفر از دانش آموزان دختر رشتههای مختلف دبیرستانی شهرستان بجنورد بود که به صورت نمونه گیری خوشهای دو مرحلهای در سه گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه ۲۵ نفر) جای گذاری شدند. در هر چهار گروه به عنوان پیش آزمون پرسشنامه آزمون قضاوت اخلاقی (DIT) و پرسشنامه روانشناختی کالیفرنیا(CPI)اجرا گردید. سپس گروه اول با روش معماهای فرضی کلبرگ، گروه دوم با روش معماهای زندگی واقعی و گروه سوم با استفاده از رویکرد هیجان محور تحت آموزش قرار گرفتند. گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکرد. در پایان پس آزمون در هر چهار گروه اجرا شد. نتایج: نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد اختلاف بین چهار گروه معنادار بود(۵%>p) و بین گروه معماهای فرضی کلبرگ، گروه معماهای زندگی واقعی و گروه رویکرد هیجان محور با گروه گواه(۰۵/۰>p) در تصمیم گیری اخلاقی و مسئولیت پذیری تفاوت معنی دار وجود دارد. اما بین گروههای آزمایش با یکدیگر تفاوت معنی داری وجود ندارد. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این مطالعه نشان میدهد که آموزش اخلاق با رویکرد هیجان محور در رشد تصمیم گیری اخلاقی و مسئولیت پذیری دانش آموزان موثر است؛ اما نسبت به روش معماهای فرضی کلبرگ و روش معماهای زندگی واقعی که روشهایی صرفا شناختی هستند، اثربخشی بیشتری ندارد.
Keywords:
Authors
اسماعیل سعدی پور
استاد گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران،ایران.
حسن اسدزاده
دانشیار گروه روانشناسی تربیتی،دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران،ایران.
فریبرز درتاج
استاد گروه روانشناسی تربیتی،دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
مریم شجاعی
دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران(نویسنده مسئول)