سیاست کیفری پیشگیرانه و سرکوبگرانه در حمایت از منابع آبی در حقوق ایران

حیات انسان و ماندگاری او در کره زمین، به بهره برداری از منابع مختلف از جمله آب وابسته است. استفاده نادرست از منابع محیط زیست، آلایندگی و تخریب آنها را در پی خواهد داشت. آب به عنوان یکی از حوزه های بسیار حساس محیط زیست که حیات بشر به آن وابسته است، در معرض انواع آلاینده های زیست محیطی قرار دارد. حراست و صیانت از سلامت منابع آب ضرورت مداخله و استفاده از راهکارهای حقوقی و کیفری در به سامان کردن استفاده از آنها را ایجاد کرده است. سیاست کیفری داخلی در حوزه تقنین با الهام از احکام شرعی همزمان با ملاحظات بومی و ملی برای پاسداشت منابع آب، به صورت مستقیم و غیرمستقیم از الزامات ناشی از الحاق به اسناد بین المللی تاثیر گرفته و مقرراتی در صیانت از منابع آبی بزرگ و کوچک مصوب کرده است. در ایران با وجود شدت و کثرت مخاطرات زیست محیطی که منابع آبی کشور را تهدید میکنند، تاکنون فقط در برخی از قوانین، به اتخاذ راهکارهایی حقوقی و کیفری در بسامان کردن و صیانت از منابع آبی پرداخته شده است. قطعا تصویب قانونی که ملهم از راهکارهای بومی و جهانی در حفاظت از محیط زیست آبی باشد، میتواندبسیار اثرگذار باشد. وجود قانون تخصصی و جامع دراین باره، قطعا در میزان کارآمدی و افزایش توانمندی دستگاه های متولی، در صیانت از اهداف یاد شده و تقویت همکاریهای میان بخشی که یکی از ضرورتهای حاکم بر مقوله های حفاظت محیط زیست آبی میباشد، اثرگذار خواهد بود.

Keywords:

منابع آب , حمایت کیفری , حقوق ایران , جبران خسارت , پیشگیری.