تاثیر فعالیت بدنی اجباری تردمیل در دوران نوجوانی بر روی علائم افسردگی و فاکتورهای التهابی مغز رت های نر بالغ دچار استرس جدایی از مادر

مقدمه: تجربه استرس اولیه در دوران کودکی می تواند اثرات زیان بخشی بر مغز و رفتار در ارتباط با ایجاد افسردگی داشته باشد. ‎همچنین پاسخ های ایمنی التهابی در ارتباط با پاتوفیزیولوژی افسردگی گزارش شده اند و بسیاری از مطالعات تاثیرات مثبت فعالیت بدنی را در برابر استرس گزارش داده اند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر فعالیت بدنی بر روی علائم افسردگی و فاکتورهای التهابی مغز انجام شد. روش بررسی: در این پژوهش استرس جدایی از مادر بر روی رت به عنوان یک مدل حیوانی معتبر از سختی های اولیه زندگی اعمل شد و رت ها از روز ۲ تا ۱۴ به مدت ۱۸۰ دقیقه از مادرشان جدا شدند. در روز ۲۸ این آزمودنی ها به صورت تصادفی به ۴ گروه (کنترل، جدایی از مادر، تمرین اجباری، فلوکستین) تقسیم شدند و به صورت ۴ تایی تا روز ۲۸ در قفس‎‎نگهداری شدند. در روز ۶۰ رفتارهای شبه افسردگی به وسیله آزمون های جعبه باز، شنای اجباری، افشانه قندی و ترجیح سوکروز اندازه گیری شد. همچنین بررسی بیان ژن های IL­۱β و IL-۶ در هیپوکامپ با استفاده از Real time–PCR انجام شد. یافته ها: رفتارهای شبه افسردگی متعاقب استرس جدایی از مادر با استفاده از آزمون های رفتاری در رت ها به دست آمد. فقط در گروه فلوکستین به طور معنی دار رفتارهای افسردگی بهبود یافت (۰۵/۰>p). افزایش بیان ژن های IL­۱β و IL-۶ در گروه جدایی از مادر دیده شد که در هر دو گروه فلوکستین و تمرین اجباری کاهش بیان این ژن های به وجود آمد (۰۵/۰>p). بحث و نتیجه گیری: ما دریافتیم که تمرینات اجباری در دوران نوجوانی قادر به تغییر رفتارهای شبه افسردگی نیست با این وجود تمرین اجباری توانست تغییر معنی داری در سطوح سلولی و مولکولی ایجاد کند.  

Keywords:

Depression , Exercise , Interleukin-۶ , Interleukin-۱beta‎ , افسردگی , فعالیت بدنی , اینترلوکین-۶ , اینترلوکین-۱ بتا