یعقوب ابدالی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیای انسانی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
اسماعیل نجفی - استادیار، گروه ژئومورفولوژی، دانشکده علوم و زمین، دانشگاه دامغان، دامغان، ایران
مریم بیرانوندزاده - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری و پژوهشگر جهاد دانشگاهی، واحد لرستان، خرم آباد، ایران
عارفه رمضانی جاجی محله - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیای انسانی، دانشکده علوم و زمین، دانشگاه شهید بهشتی ایران

پژوهش حاضر با هدف تحلیل معیارهای تاب آوری شهری در کانون های جرم خیز بخش مرکزی شهر تهران (مناطق ۱۱ و ۱۲) در برابر زلزله تدوین شده است. روش تحقیق در این پژوهش با توجه به موضوع پژوهش، توصیفی- تحلیلی و هدف از نوع کاربردی بوده، داده ها به دو روش اسنادی و پیمایشی گردآوری شده است. جامعه آماری شامل ساکنین کانون های جرم خیز مناطق ۱۱ و ۱۲ شهر تهران است که حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، ۳۸۴ نفر برآورد شد که نمونه ها به روش تصادفی انتخاب شدند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون های تی تک نمونه ای، همبستگی پیرسون و فریدمن بهره گرفته شد. نتایج آزمون تی تک نمونه ای نشان داد که متوسط میانگین رضایت مندی ساکنین در ابعاد اجتماعی ۰۳/۲، اقتصادی ۰۹/۲، نهادی ۸۷/۱ و کالبدی ۴۷/۲ در سطح پایینی قرار دارند. همچنین برای بررسی ضرایب همبستگی ابعاد تاب آوری با کل تاب آوری از همبستگی پیرسون استفاد شد، نتایج این آزمون نشان داد که بین ابعاد چهار-گانه تاب آوری با کل تاب آوری رابطه ی مستقیم و معناداری دارد، یعنی با افزایش هر یک از ابعاد تاب آوری بر میزان کل تاب آوری شهری نیز افزوده می شود. نتایج آزمون فریدمن نیز نشان داد که بعد کالبدی (۱۱/۳) در رتبه اول اهمیت قرار گرفته و بعد اقتصادی (۵۸/۲) در رتبه دوم اهمیت قرار دارد، بعد اجتماعی (۲۸/۲) در رتبه سوم اهمیت قرار دارد و بعد نهادی (۰۴/۲) در رتبه چهارم قرار دارد که به عنوان کم اهمیت ترین بعد تعیین شده است.

تاب آوری, کانون جرم خیز, بخش مرکزی شهر تهران