رحیم بردی آنامرادنژاد - دانشگاه مازندران
همت الله رورده - دانشگاه مازندران
سمیه احمدی نژاد - دانشگاه مازندران

شهر اصفهان ازجمله شهرهایی است که در ناحیه خشک ایران قرار دارد و به­دلیل محدودیت های فراوان، مشکلاتی در زمینه شبکه حمل و نقل شهری، محیط زیست شهری، فضاهای فرهنگی دارد که با رشد جمعیت ابعاد گسترده­تری یافته و زمینه نابرابری و رقابت های ناسالم را جهت دسترسی به امکانات و تسهیلات شهری در سطح شهر ایجاد می­کند. هدف این تحقیق تحلیل و ارزیابی توسعه پایدار     کلان­شهر اصفهان از طریق بررسی ۶۶ شاخص توسعه می­باشد. شاخص­های مورد بررسی شامل         پنج گروه کلی شاخص­های اجتماعی- اقتصادی، فرهنگی- آموزشی، کالبدی- زیست محیطی،    زیربنایی- مسکونی و شاخص­های دسترسی می­باشد. روش تحقیق توصیفی– تحلیلی و نتایج حاصل از پژوهش کاربردی- توسعه­ای است. از روش­ها و تکنیک­های تصمیم­گیری چند معیاره تاپسیس، ضریب آنتروپی، تحلیل خوشه­ای سلسله مراتبی و ضریب پراکندگی جهت تحلیل داده­های پژوهش استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که منطقه شش و پنج شهر اصفهان از نظر شاخص نهایی توسعه با امتیاز توسعه ۷۴۳/۰ و ۷۴۱/۰ برخوردار­ترین مناطق شهر بوده و اختلاف نسبتا محسوسی با دیگر نواحی شهر دارند. منطقه ده شهر اصفهان نیز با امتیاز ۰۸۷/۰ کم­ توسعه یافته ترین و محروم ترین منطقه شهر می باشد. نتیجه حاصل از تحلیل خوشه­ای سلسله مراتبی نیز حاکی از آن است که مناطق شش و پنج شهر اصفهان در سطح اول، مناطق یک و سه شهر در سطح دوم و ده منطقه باقیمانده شهر در سطح سوم توسعه قرار دارند و عنوان مناطق محروم شهر را دارند. ضریب پراکندگی شاخص توسعه در سطح مناطق چهارده گانه شهر اصفهان برابر با ۶۵۸/۰ محاسبه شد.

توسعه پایدار, مناطق شهری, شاخص های توسعه, کلان شهر اصفهان