ئاسرین فخر - استادیار گروه ادبیات انگلیسی دانشگاه کوثر بجنورد (ویژ خواهران)

عشق به میهن، یکی از ویژگی های بارز ادبیات مقاومت است که در سروده های شاعران ملیجایگاه ویژه ای دارد. در ایران ابوالقاسم عارف قزوینی و در هندوستان، رابیندرانات تاگور، این عنوان راکسب کرده اند. این دو شاعر ملی متاثر از ادبیات مقاومت اند و وجوه مشترک فرهنگی زیادی بایکدیگر دارند، چرا که علاوه بر اشتراکات زبانی و فرهنگی، این دو کشور در طول تاریخ، همواره دربرابر استبداد ایستادگی کرد اند؛ لذا ادبیات مقاومت، زمینه ساز ظهور شباهت هایی در گرایش های ملیگرایانه و مضامین موجود در اشعار این دو شاعر شده است. یکی از پر جاذبه ترین مضامین در ادبیاتعصر مشروطه ایران و ادبیات استبدادستیز هند که ذهن و زبان گویندگان آن عصر را به خود مشغولکرده بود، مفهوم آزادی و وطن پرستی است. چیزی که تا پیش از آن شاعران این گونه بدان توجهنکرده بودند. در پژوهش حاضر به تحلیل ماهیت و مفهوم ادبیات مقاومت و وطن پرستی در اشعارعارف قزوینی و رابیندراتات تاگور می پردازیم. هدف این پژوهش، ریشه یابی و تبیین مفاهیم مقاومتو وطن پرستی در آثار این دو می باشد. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات،کتابخانه ای است. ابزار گردآوری اطلاعات، فیش تحقیقاتی و روش تجزیه و تحلیل اطلاعات، تحلیلمحتوایی می باشد، و از مهم ترین یافته ها و نتایج آن می توان به رهایی مردم هر دو کشور از یوغاستعارگران، نفی استبداد و استبدادگری، عشق به وطن، میهن پرستی اشار کرد.

ادبیات مقاومت، عارف قزوینی، رابیندرانات تاگور