حکیمه رضائی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده علوم و فناوری های زیستی دانشگاه اصفهان

بیماری صرع اختلال مزمن و طغیان عمل مغزی است که به علت تخلیه الکتریکی نامتعارف و متناوب نورون های مغز ایجاد می شود وعلائم آن حملات ناگهانی و موقت بیهوشی و تشنج متناوب با فواصل سلامت ظاهری است. صرع در واقع، یکی از بیماری هایاصلی سیستم عصبی انسان است. افراد مبتلا به صرع در معرض مجموعه ای از اختلالات روانی قرار می گیرند. عوامل روانشناختیدر تشدید یا درمان صرع نقش مهمی را ایفاء می کنند. گام اول در درمان صرع دارو درمانی است. بیشترین درمان هایروانشناختی با هدف بهبود بهزیستی روانی و کنترل تشنج است. رویکردهای رفتاری، درمان شناختی -رفتاری، مداخلات روان -جسم و پذیرش و تعهد درمانی به صورت گسترده ای برای درمان صرع کاربرد دارد. بنابراین هدف از انجام این پژوهش واکاویعلل روان شناختی صرع با استفاده از روش توصیفی- کتابخانه ای بوده است. بررسی نتایج تحقیق نشان داد، صرع به خودیخود یک بیماری ناتوان کننده و پس رونده نیست و قابل درمان است،در این راستا توصیه می شود که از یک مدل جامعتوانبخشی روانی- اجتماعی که پیشگیری، درمان، توانبخشی و ارتقاء کیفیت زندگی مصروعین را به همراه دارد و شامل مجموعهای از واحدهای تشخیصی، درمان سرپایی و بستری، آموزش، مشاوره حضوری و تلفنی، مشاوره خانواده، گروه درمانی،توانمندسازی، مددکاری اجتماعی، حرفه آموزی و کاریابی، درمان در منزل و پیگیری و گروه های خودیاری است، استفاده شود.

صرع، روان شناختی، تشنج