علیرضا حدادی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی دانشگاه تهران

با توجه به آسیب شناسی نحله تحول خواه در ایران، به نظر می رسد امروزه مساله اساسی در تحول علوم انسانی و تولید علم دینی، نپرداختن موافقان تحول به مسائل جامعه و عدم به کارگیری مبانی فلسفی و روشی در لایه بنای علمی و گفت وگو با جامعه علمی است. به عبارت بهتر هنوز موافقان تحول، مسئولیت فرایند تحول علم از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب را به تمامه نپذیرفته اند و این بار را بر دوش نگرفته اند. پس از انقلاب اسلامی، مراکز گوناگونی در ارتباط با تحول در علوم انسانی و تولید علم دینی، تشکیل شده اند. همچنین نهادهای غیر رسمی و جمع های خودجوشی در این زمینه مشغول فعالیت هستند که از جمله مهم ترین آنها، تشکل های دانشجویی در اقصی نقاط کشور می باشند. با توجه به اقتضائات، جایگاه و رسالت جنبش دانشجویی و تفاوت هایش با سایر نهادهای موجود، به نظر می رسد از جملهی موثرترین کنشگران انقلاب علمی، که می تواند با قبول مسئولیت این فرایند، وضعیت فعلی را دگرگون سازد، همین جنبش باشد. اما متاسفانه جنبش های دانشجویی، تاکنون به چنین مهمی بی توجه بوده و گاهی پیاده نظام فعالیت های جناحی، گاهی درگیر کارهای تخصصی و کارشناسی مقلدانه و اغلب در فضای رخوت و بی عملی بوده اند. در این مقاله تلاش می شود، به این مهم پرداخته و در نهایت مدلی برای نقش آفرینی و عمل به این مسئولیت خطیر -که هم معرفتی و هم متوجه سیاست است- شناسایی شود.

جنبش دانشجویی، انقلاب علمی، مسئولیت پذیری