مهدیه حیدری - دانش آموخته دکتری روابط بین الملل دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

واقع گرایی یکی از پارادیم های غالب روابط بین الملل بوده که تا کنون به طور گسترده برای تحلیل رویداد های جاری روابط بین الملل مورد استفاده قرار گرفته است. یکی از دلایل این امر مربوط به مفروضه های قابل اطلاق آن به رویدادهای جاری نظام بین المللی بوده و دلیل دیگر آن مربوط به بنیان های هستی شناختی، معرفت شناختی و روش شناختی این رویکرد است که قدرت تحلیلی بسیاری قوی را برای پژوهشگران عرصه سیاست جهانی فراهم کرده است که همین دو امر زمینه وارد شدن انتقادات بسیاری از سوی سایر مکاتب روابط بین الملل به این نظریه را فراهم کرده است. لذا هدف این پژوهش بررسی و تحلیل مهمترین نقد های فرانظری است که به این تئوری وارد شده است. در این راستا پرسشی که مطرح می شود این است که بیشترین و مهمترین انتقادات درون پارادایمی و برون پارادایمی که بر نظریه نوواقع گرایی والتز وارد شده است، چیست؟ در پاسخ گفته می شود بیشترین نقد درون پارادیمی که بر نظریه والتز وارد شده است مربوط به مفروضه های نظریه نوواقع گرایی والتز است که شامل: فرض توازن قوا، فرض دولت محوری، فرض سیستمیک بودن نظام و فرض عقلانیت آن است و نیز مهمترین و بیشترین نقدهای برون پارادایمی مربوط به بنیان های مادی گرایانه، عینی گرایانه و اثبات گرایانه این نظریه است که از سوی جریان تامل گرا وارد شده است. شیوه گردآوری داده ها و اطلاعات کتابخانه ای و اینترنتی است و روش تحقیق در این پژوهش مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی می باشد.

فرانظریه، نو واقع گرایی، درون پارادایمی، برون پارادایمی، کنث والتز.