تبیین ساز و کار حاکم بر برنامه ریزی فضایی فرودگاه های درون شهری (از مناسبات حقوقی ساکنین تا ساماندهی کارکردی فرودگاه)

کنش و واکنش متقابل بین فرودگاه های درون شهری و ساکنین همجوار یکی از مهمترین تعارضات در بستر شهرها است. ضرورت حمل و نقل هوایی و اهمیت حقوق ساکنین همجوار، برنامه ریزی فضایی این بستر مطالعاتی را با دشواری هایی همراه می سازد. ساز و کاری که مناسبات حقوقی ساکنین را تبیین و درصدد تعادل بخشی منافع عمومی (پایداری فرودگاه) و منافع خصوصی (حقوق ساکنین) باشد به عنوان هدف اصلی پژوهش معرفی می شود. پرسش پژوهش این است که «ابعاد مغفول در برنامه ریزی فضایی فرودگاه های درون شهری از منظر حقوق ساکنین چیست؟». ابتدا بستر نظری پژوهش، تدوین سپس، بستر تحلیلی پژوهش یعنی "نمونه مطالعاتی (سنجش وضع موجود فرودگاه مهرآباد)" و "ساماندهی کارکردی فرودگاه های درون شهری" تبیین می شود. این فرایند با استفاده از روش تحلیلی و استدلال منطقی به بررسی تئوری-نظری و اجرایی-عملی پرداخته می شود. یافته های پژوهش گویای این واقعیت است که ضرورت اجرایی نظام حمل و نقل هوایی با محوریت فرودگاه های درون شهری، صرفا در بستر قانونی و حقوقی قابل تعریف است؛ بستری که با «تامین مصالح و منافع عمومی» و «هم راستایی با حقوق خصوصی ساکنین»، به ارائه راهبردهای سه گانه ساماندهی کارکردی فرودگاه یعنی «انتقال فعالیت»، «تداوم فعالیت» و «تعدیل فعالیت» ختم می شود.

Keywords:

فرودگاه های درون شهری , حقوق ساکنین , فرودگاه مهرآباد , ساماندهی کارکردی فرودگاه