ارائه مدل سیاست گذاری مدیریت تقاضا برای کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی در مناطق شهری با بهینه سازی مصرف منابع محدود محیط زیست (مطالعه موردی شهر تهران)

یک مدل سیاست گذاری جدید برای مدیریت تقاضا و کاهش تردد وسایل نقلیه در شهر تهران با رویکرد کاهش آلودگی هوا پیشنهاد شده است. سیاست هایی که تاکنون مورد توجه بوده اند مبنای خود را بر محدودسازی تردد در نواحی مرکزی شهر قرار داده اند و از آنجا که مسئله انتشار آلایندگی در کانون توجه آنها نبوده است به کاهش موثر آلودگی هوا نیانجامیده اند. مدل ارائه شده در پی آن است تا با توجه به نقش محوری موقعیت، شدت و مدت زمان آلایندگی وسایل نقلیه، از طریق اختصاص سهمیه آلایندگی به هر شهروند، تقاضای حمل و نقل شخصی در شهر را مدیریت نماید. مدل ارائه شده دارای چهار ویژگی مهم است: اولا به نحو موثر تردد وسایل نقلیه شخصیآلاینده از جمله موتورسیکلت ها را محدود می سازد؛ ثانیا، با توجه به اختصاص سهمیه یکسان به شهروندان با عدالت اجتماعی هماهنگ است؛ ثالثا علاوه بر کنترل ترافیک و کاهش آلودگی هوا، بودجه لازم (بدبینانه ترین و خوشبینانه ترین سناریو به ترتیب حدود ۶۴۰ و ۲۸۰۰ میلیارد تومان) برای نوسازی و توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی و پاک را نیز تامین خواهد کرد؛ رابعا، برای انطباق با شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه و جغرافیایی شهر در حین اجرا، انعطاف پذیری بالایی دارد.

Keywords:

مدیریت تقاضا , آلودگی هوا , توسعه پایدار , مدیریت ترافیک و حمل و نقل پاک