استفاده از رویکرد مفهوم چیدمان فضایی در ارزیابی موقعیت مکانی ایستگاه های قدیمی و جدید راه آهن در شهرهای ایران و کاربست آن در مکان یابی ایستگاه های جدید راه آهن

هدف از انجام این پژوهش شناسایی معیاری برای مکان یابی ایستگاه های جدید راه آهن بوده است. در این راستا موقعیت دو دسته از ایستگاه های راه آهن مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به فرض ابتدایی پژوهش مبنی بر موقعیت مطلوب ایستگاه های قدیمی در شهرهای تاریخی و موقعیت نسبتا نامطلوب ایستگاه های جدید، مکان تعدادی از این ایستگاه ها مشخص و با بررسی نقشه های تاریخی و فعلی سازمان فضایی آن شهرها و با استفاده از رویکرد کیفی از روشی توصیفی برای ارزیابی موقعیت این ایستگاه ها بهره گرفته شد. معیارهای این ارزیابی از تئوری چیدمان فضایی استخراج شده است. با توجه به شاخص های این نظریه و توانایی آن در تحلیل ویژگی های فضایی، باعث شده است که امروزه این نظریه کاربردهای مختلفی در تحلیل های شهری داشته باشد و از آن به ویژه برای تعیین الگوهای حرکتی، حرکت پیاده محور، تحلیل امنیت و جرم خیزی و سیر تحولات عرصه های شهری استفاده شود. پیشنهاد استفاده از روش های مبتنی بر تئوری چیدمان فضایی در مکان یابی مکانی مناسب برای ایستگاه راه آهن که در ارتباط با سازمان فضایی شهر باشد از نتایج برآمده از پژوهش حاضر می باشد.

Keywords:

چیدمان فضایی , مکان یابی , ایستگاه راه آهن , سازمان فضایی شهر