اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر امید به زندگی و شادکامی در معتادان ساکن کمپ های شهر ایلام

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی روان درمانی مثبت گرا بر امید به زندگی و شادکامی در معتادان ساکن کمپ های شهر ایلام بود. این تحقیق از نوع پژوهش های شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه معتادان ساکن در کمپ های شهر ایلام بود. نمونه پژوهش شامل ۲۰ معتاد بود که با نمونه گیری دردسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش ( ۱۰ نفر) و کنترل ( ۱۰ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۶ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت روان درمانی مثبت گرا قرار گرفتند. اطلاعات این پژوهش از طریق، پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر و پرسشنامه شادکامی آکسفورد جمع آوری شد. روش مورد استفاده برای آزمونفرضیه های پژوهش تحلیل ۲ با نرم افزار / کوواریانس تک متغیره بود، فرضیه ها در سطح ۲۰ spss۰۲ تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که تدریس به روان درمانی مثبت گرا، اثر معناداری بر افزایش امید به زندگی و شادکامی در معتادان ساکن کمپ داشته است. با استناد به داده های بدست آمده از این پژوهش پیشنهاد می شود از روان درمانی مثبت گرا جهت بهبود شرایط روانی معتادان بهره گرفت.

Keywords:

روان درمانی مثبت گرا , امید به زندگی , شادکامی , اعتیاد