مروری بر ادبیات تاب آوری شهری

سوانح و مخاطرات طبیعی به دلیل شدت و زمان کوتاه اثرگذاری بر اجتماعات بشری تبدیل به یکی از دغدغه های اصلیبرنامه ریزان و مدیران شهری در سال های اخیر شده اند، به همین منظور تقویت اجتماع ساکن در یک محیط نقشی تاثیرگذاردر کاهش خطرات دارد و این مهم تنها از طریق آموزش، آمادگی و پذیرش شرایط پس از بحران، از سوی شهروندان به دستمی آید. گنجاندن تاب آوری در برنامه ریزی های شهری به شهرها - به ویژه شهرهای متوسط که تمایل زیادی به آمادگی ندارندو به سرعت در حال رشد هستند - کمک میکند تا از بحران جان سالم به در برند و سریعتر به حالت قبل بازگردند. تاب آوریموضوعی است که از اهمیت بیشتری برای مدیران و سیاست گذاران شهر برخوردار است. این ایده ابتدا در دنیای علمی ظهورکرد و سپس توسط روانشناسان و بوم شناسان برای توصیف توانایی مقاومت در برابر حوادث غیرمترقبه و بازگشت به حالتقبل از واقعه مطرح شد. بسیاری از شهرهای بزرگ به طور فزایندهای استراتژی های تاب آوری را برای برنامه ریزی و مدیریتطیف وسیعی از خطرات، نه تنها زیست محیطی بلکه اقتصادی، اجتماعی، امنیت غذایی و غیره، اتخاذ می کنند. شهرها درمرکز ایده تابآوری قرار دارند تا آنجا که به طور همزمان بخشی از مشکل هستند، به عنوان منبع اصلی انتشار گازهایگلخانه ای، بلکه همچنین قربانیان بالقوه بلایای طبیعی.با توجه به این مباحث، هدف از این کار ایجاد رویکردی منظم و دیدگاهی روشن در مورد تاب آوری شهری برای ساخت وتقویت شهرها در برابر آشوب های جدید بود. نتیجه گیری شد که تاب آوری شهری بر اساس چهار ستون اساسی استوار است:مقاومت، بازیابی، سازگاری و تغییر شکل. تاب آوری شهری را می توان در پنج بعد طبیعی، اقتصادی، اجتماعی، فیزیکی ونهادی تقسیم کرد. علاوه بر این، مدل های ارزیابی تاب آوری شهری یازده ویژگی را در خود ادغام می کنند: افزونگی، استحکام،اتصال، استقلال، کارایی، منابع، تنوع، سازگاری، نوآوری، شمول و ادغام . و سرانجام راهبردهایی برای ایجاد شهرهایی تاب آورارائه گردید.

Keywords:

تاب آوری , شهر , تاب آوری شهری , ابعاد تاب آوری , ویژگی تاب آوری , راهبرد