مبانی حکمی در شهرهای ایرانی اسلامی

شهر، شهروند و شهرنشین از مهمترین مفاهیمی است که در مباحث اندیشمندان وصاحب نظران بیان میگردد و از ادوار باستان تا کنون مورد بحث و چالش قرارگرفته است.بعد از جنگ جهانی ، شاهد گسترش شهرها و شهرنشینی هستیم ، با گسترششهرها و بالطبع آن گسترش شهرنشینی مهاجرت ازسمت روستاها به سمت شهرها بهخصوص مادرشهرها بیشتر میشود.با افزایش جمعیت در شهرها انتظارها متفاوت وزیاد می شوند و تقاضای مسکن افزایش مییابد.با افزایش تقاضای مسکن ، نوع معماریو شهرسازی تغییر می یابد، خانه های تک طبقه و به عبارت دیگر خانه های ویلاییبزرگ جای خود را به برج های مسکونی می دهند. برج هایی که چندصد نفر در آن زندگیمیکنند ، خانه ها در این برجها کوچک گشته و خانه معنی خود را از دستمیدهد.کودکان دیگر توان بازی در خانه ها را ندارند ، مشاجره والدین در کنارکودکان اتفاق میافتد ، رفت و آمدهای زمان قدیم جای خود را به تنهایی هایطولانی مدت میدهد ، چند فرزندی تبدیل به تک فرزندی می گردد ، کودکان با تنهایی،مشکلات روزمره و مشاجره والدین بزرگ می شود و ممکن است سرنوشتی شوم و تاریکپیدا کند که این خود زنگ خطر برای جامعه و امنیت شهر محسوب می گردد و.....این موارد تماما از عوارض و طبعات ازدیاد جمعیت و تغییر درمعماری و شهرسازیمی باشد. بررسی ها و نتایج بر این اساس اند که معماری و شهرسازی جدید درایران برگرفته از معماری و شهرسازی غربی می باشد که این خود ، عدم ناسازگاریبا فرهنگ غنی ایران است.برای به قلم درآوردن چنین مقاله ای باید سطح مطالعهها را گسترده تر می کردیم ، چون در حال حاظر ساختمانی در ایران به سبک معماریایرانی – اسلامی ساخته نمیشود و حتی ساختمان های قدیمی هم در حال ویران شدنو تبدیل شدن به برج می باشند. هدف از انجام این پژوهش بررسی و شناخت ویژگی هایشهر اسلامی و شهرهای ایرانی - اسلامی ، پی بردن به علل فراموشی این ویژگی هابه خصوص در شهرهای اسلامی ، و معرفی ساختار و ویژگی های معماری و شهرسازیایرانی اسلامی است.

Keywords:

شهرسازی ایرانی اسلامی , اسلامی