ملودی ادبیات صلح در ژئوپلتیک آشوب

هدف پژوهش حاضر پاسخ به این پرسش است که «ادبیات صلح به مثابه یک عنصر نوظهور، چگونه به کاهش سطح آشوب‎زدگی و افزایش سطح هم گرایی و ایجاد صلح کمک می‎کند؟» فرض این است که ادبیات صلح با درنظرگرفتن صلح به مثابه یک چرخه و فرایند، به جهت نوع روایت و خوانش متفاوتی که دارد و هم چنین گستره ی مخاطبینی که شامل می‎شود، با ترویج کارکرد‎هایی نظیر: باور به امکان تغییر، همدلی به جای تنش و نوع ‎دوستی به جای تبعیض، عوامل آشوب‎زا (اسلام‎ هراسی) را محدود کرده و درنتیجه سطح صلح را افزایش می‎دهد. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از نظریه ی ماتریالیسم فرهنگی (رویکرد تلفیقی ویلیامز و سینفیلد) تحلیلی از رابطه ی ادبیات، صلح و بازتاب مقوله ی آشوب ‎زدگی در جهان اسلام و پیامدهای آن ارائه کرده است. این تحلیل به لحاظ زمانی به دوره ی پسایازده سپتامبر تعلق دارد و با بازخوانی دو اثر خالد حسینی (بادبادک باز و هزار خورشید تابان) نشان می دهد که چگونه می‎توان مولفه‎ های ادبیات صلح را از این دو اثر استخراج کرد. جهان اسلام نیازمند بازخوانی میراث خود برای شکستن غیرواقع‎ نمایی‎ های موجود است. تصویرسازی آثار ادبی، ازاین جهت که مخاطب بسیار گسترده ای دارد و از ماندگاری عمیقی برخوردار است، در تقابل با مولفه ‎های آشوب ‎زا قابلیت های کاربردی ویژه ای را داراست.