علی امرائی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم و مهندسی محیط زیست
شیوا کرمی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم و مهندسی محیط زیست
محیا شاه طاهری - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم و مهندسی محیط زیست

این مقاله رابطه بین ارزیابی زیست محیطی استراتژیک (SEA) با توسعه پایدار در طول دهه گذشته، از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰، را بررسی می کند که به طور خاص بر ادغام توسعه پایدار در SEA تمرکز می کند. مجموعه ای از ۴۷ مقاله از منابع دانشگاهی شناسایی و بررسی شدند که شامل اصطلاحات «پایداری» یا «توسعه پایدار» و «ارزیابی زیست محیطی استراتژیک» هستند. چند موضوع مشترک پدید آمد که SEA ازطریق آن می تواند توسعه پایدار را پشتیبانی کند، که عبارتند از ارائه چارچوبی به منظور حمایت از تصمیم گیری برای توسعه پایدار؛ ایجاد اهداف توسعه پایدار، اطمینان دادن از بررسی جایگزین های «توسعه پایدارتر»، و ادغام معیارهای توسعه پایدار در توسعه PPP، و نتایج توسعه پایدار را ازطریق رده بندی و یادگیری سازمانی ترویج می دهد. درهمان زمان، بررسی ما بسیاری از موانع اساسی را شناسایی می کند که SEA برای توسعه پایدار به چالش می کشد، که عبارتند از تفاسیر متغیر دامنه توسعه پایدار در SEA؛ استفاده محدود از معیارهای ارزیابی که با اهداف توسعه پایدار ارتباط مستقیم دارد؛ و چالش های تصمیم گیرندگان در عملیاتی سازی توسعه پایدار در SEA و اتخاذ فرایندهای تصمیم گیری توسعه PPP برای به حساب آوردن مسائل توسعه پایدار. لازم است به منظور پیشبرد SEA برای توسعه پایدار دامنه توسعه پایدار را در SEA بهتر تعریف کنیم؛ نحوه عملیاتی سازی روش های مختلف توسعه پایدار در SEA را مشخص کنیم به طوری که مخالف توصیف ساده این رویکردها باشد؛ ازطریق معیارهای ارزیابی در SEA درمورد نحوه عملیاتی سازی اهداف گسترده توسعه پایدار دستورالعمل ارائه دهیم؛ و باتوجه به توسعه پایدار از طریق کاربرد SEA نحوه تسهیل یادگیری سازمانی را بهتر درک کنیم.

یادگیری سازمانی، عملیاتی سازی توسعه پایدار، رویکرد توسعه پایدار