مدیریت تاب آوری اجتماعی شهری در مواجهه با پاندمی کرونا (مطالعه موردی شهر شیراز)

گسترش شیوع ویروس کرونا به تدریج از سال ۲۰۲۰ تاکنون همه دنیا را تحت تاثیر قرار داده است. گسترش این ویروس درفضاهای شهری به دلایل مختلف، شدت بیشتری دارد و عملکرد مدیریت شهری در زمینه افزایش تاب آوری در مواجهه با اینپاندمی بسیار اهمیت دارد. در این تحقیق هدف بررسی تاب آوری شهری در مواجهه با پاندمی کرونا به صورت مطالعه موردیدر شهر شیراز است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق را شهروندان شهر شیراز تشکیل داده که۱۵۶۵۵۷۲ نفر بوده اند. بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه ۳۸۴ نفر محاسبه شد. نتیجه آزمون در زمینه تاب آوری اجتماعیشهری در مواجهه با کرونا نشان می دهد که تمامی متغیرهای تاب آوری اجتماعی در سطح کمتر از ۰/۰۵ معنادار بوده اند. بررسی اختلاف میانگین و آماره T آزمون در سطح متغیرها تایید می نماید که متغیرهای اجتماعی شامل مشارکت غیررسمیگروه های مردمی در سطح محلات، آگاهی شهروندان، تدوین دستورالعمل های بهداشتی و تبلیغات و اطلاع رسانی، مناسبارزیابی می شوند. در حقیقت این مدیریت شهری در زمینه این متغیرها عملکرد بهتری از خود در زمینه مقابله با کرونا داشتهاست. اما دیگر متغیرهای اجتماعی تاب آوری شهر از جمله مشارکت رسمی گروه های مردم در سطح محلات، اعتماد اجتماعیمردم، آکاهی شهروندان، اعتماد نهادی- سازمانی شهروندان، فاصله گذاری اجتماعی و بهبود وضعیت بیمه شهروندان، نامناسبارزیابی می شود. بنابراین مدیریت تاب آوری اجتماعی شهری در مواجعه با کرونا نمی تواند قابل قبول باشد.

Keywords:

تاب آوری شهری , تاب آوری اجتماعی , پاندمی کرونا , شهر شیراز