یلدا موسوی - دانش آموخته کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
ابوالفضل خمسیه فیروزکوهی - دانش آموخته کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه پارس، تهران، ایران

با رشد بدون توقف جمعیت، سرعت بالای زندگی و تغییر مناسبات خانواده، قواعد همزیستی انسان ها دائما در حال تغییر و تحول است. دگرگونی نگرش انسان به جهان، دگرگونی هویت ها را در پی داشته است و هنر و معماری نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در نتیجه شاهدیم بسیاری از بناهای ساخته شده در چند دهه ی اخیر نه تنها فاقد هویت متناسب با فرهنگ بومی هستند بلکه حتی نوعی بیگانگی و عدم تعلق خاطر برای ساکنانشان فراهم کرده اند. در میان عرصه های زیستن، مسکن بیش از سایرین، با زندگی انسان درآمیخته است و انسان، نخست احساس تعلق به فضا را در آن تجربه می کند. امروزه اما خانه ها غالبا نتوانسته اند نقش «مامنی محبوب» را برای ساکنانشان ایفا کنند، پاسخ گوی جمیع نیازهای آنها نیستند و در شهرها با نوعی آشفتگی و هرج ومرج روبرو هستیم که بسیاری آن را «بی هویتی معماری» می دانند. در این راستا مقاله حاضر، به کنکاش در مفهوم هویت در معماری می پردازد، پس از آن مفاهیم مربوط به مسکن، تغییر و تحولات آن در طول تاریخ و اهمیت حفظ هویت در آن را بررسی می کند و در پایان شاخصه های تاثیرگذار در ایجاد هویت را در معماری بومی شهر بوشهر معرفی می کند.

هویت در معماری، مسکن بومی، معماری همساز با اقلیم، معماری بوشهر