لیلا کریمی - کارشناس تهیه و تنظیم بودجه شرکت آب و فاضلاب شیراز

در دهه های اخیر، به دنبال توجه خاص به مسایل زیست محیطی، تدوین سیاست های توسعه انرژی های تجدیدپذیر و امکان افزایش تولید انرژی از محل انرژی های تجدیدپذیر از چالش های رویاروی اکثر کشورها بوده است. سیاست انرژی های تجدیدپذیر مانند هر سیاست دیگری نیازمند تعریف اهداف، تعیین استراتژی برای دستیابی به آن، چارچوب نهادی که دولت براساس آن اولویت ها را مشخص مینماید و هم چنین ابزاری برای اجرای این استراتژی است. ابزارهای سیاست های توسعه انرژی های تجدیدپذیر به پنج گروه کلی وضع قانون و مقررات و استانداردسازی، ابزارهای مقداری، ابزارهای قیمتی، تدارکات بخش دولتی و انوا مزایده تقسیم می شوند. ابزارهای قیمتی و مقداری نیز به زیرگروهای استاندارد سبد دارایی تجدیدپذیر (RPS)، اعطای اعتبارات انرژی تجدیدپذیر (REC)، سیاست تعیین تعرفه، مشوق های مالی تقسیم می شوند. با توجه به ساختار بازار انرژی در کشورهای در حال توسعه که عمدتا عرضه در این بازارها به صورت انحصاری و دولتی صورت می گیرد و هم چنین ساختار اقتصادی و اجتماعی این جوامع به نظر می رسد که امکان استفاده از سیاست قیمت گذاری تعرفه ای به نسبت بیشتری از سایر سیاست ها وجود دارد. همچنین از آنجا که استفاده از سیاست های مقداری مانند سیاست استانداردسازی سبد دارایی تجدیدپذیر یا سیستم سهمیه بندی تنها در صورتی می تواند موثر باشد که بازار انرژی از بلوغ و تکامل بیشتری برخوردار باشد، لذا استفاده از این نو سیاست ها در بسیاری از کشورهای در حال توسعه کاربرد چندانی نداشته است و تاکنون به ندرت مورد استفاده قرار گرفته است.

انرژی های تجدیدپذیر، ابزارهای سیاستگذاری، سیاست های توسعه