آمایش سرزمین با محوریت دریا، مدلی جدید در مدیریت و توسعه کشور

از معضلات دولتمردان و برنامه ریزان در امر توسعه ، شناخت محیط جغرافیایی ، تعیین استراتژی ها ، توزیع بهینه فضایی جمعیت و فعالیت در پهنه سرزمین به همراه برنامه های اجرایی است . این مساله موجب گردیده تا همه جوامع و مناطق کشور نتوانند متناسب با قابلیت های توسعه و مزیت های نسبی خود از نتایج مثبت توسعه ملی برخوردار گردند . بنابراین چاره پیشگیری از عدم تعادل های منطقه ای ، به عنوان راهکاری جهت رفع مشکلات به ویژه در مناطق محروم ، مرزی وساحلی ، اجرای برنامه های آمایش سرزمین است . در مطالعاتی که در مورد سند چشم انداز ۱۴۰۴ ایران صورت گرفته ، برای ایران جایگاه منطقه ای ترسیم شده است که البته در برنامه های توسعه ملی، منطقه ای و شهری برای دریا و شهرهای ساحلی جایگاه مناسبی تعریف نشده است . به همین دلیل تمرکز جمعیتی در ایران از الگوی خشکی محور تبعیت نموده و کشور ما کمتر بر انواع مزیت ها و ظرفیت های آبی و دریایی خود تمرکز و توجه نموده است . هدف این مقاله شناخت مدل توسعه و نتایج توسعه در ایران و ارائه راهبردهایی در زمینه آمایش سرزمین با محوریت دریاست ، روش تحقیق کاربردی تحلیلی و با استفاده از اسناد و مدارک موجود دراین زمینه است . از نتایج مهم این مطالعه این است که اگر در فرایند سیاستگذاری ، هدف گذاری ، برنامه ریزی و تدوین راهبردهای ملی الگوهای "دریا محور" نیز مورد توجه قرار گیرد . سطح بهره گیری از منابع و میزان استفاده از ظرفیت های دریایی کشور افزایش و باعث کاهش محرومیت از ساکنین شهرهای ساحلی و افزایش سطح کیفیت زندگی شهر ساحلی می شود .

Keywords:

آمایش سرزمین , دریا , مدیریت سواحل , سند چشم انداز ۱۴۰۴