وارون شدگی مایل، مدلی برای زمین ساخت اولیگوسن – میوسن جنوب البرز مرکزی

مطالعه ساختارهای ترشیری از پهنه بین گسلهای مشاءء و طالقان در جنوب البرز مرکزی جهت بررسی زمین ساخت منطقه طی اولیگوسن - میوسن مورد استفاده قرار گرفته است. همگرایی اولیگوسن-میوسن سبب بسته شدن حوضه سازند کرج که طی ائوسن با گسلش نرمال و فعالیت آتشفشانی توسعه یافت، شده است. اثر این فعالیت در امتداد گسلهای اصلی مانند مشاء و طالقان به صورت گسلهای فرعی، چین خوردگی های درون پهنه گسلی، چین های فرودیواره ای و فرادیواره ای و همچنین ساختارهای سیگموئیدال و S-C بروز کرده که نشان می دهند گسلهای مشاء و طالقان طی اولیگوسن - میوسن جنبش معکوس با مولفه راستگرد داشته اند. تشکیل گسلهای میانبر درون واحدهای ترشیری در فرودیواره گسلهای مشاء و طالقان می تواند نشان دهنده رخداد وارونگی مایل با توجه به مولفه راستگرد در این دوره باشد. این مقاله بر اهمیت توجه به مسئله وارون شدگی در حوضه سازند کرج در مطالعات پیش روی تاکید می کند.

Keywords:

گسل مشاء , گسل طالقان , زمین ساخت اولیگوسن- میوسن , البرز مرکزی , وارون شدگی مایل