چشم انداز حکمرانی دولت- شهر شبکه ای در ایران (افق ۲۰۵۰)

الگوی حکمرانی دولت-شهر شبکه ­ای به عنوان چشم­ انداز شهرهای ایران در دهه ۲۰۵۰ محسوب شده است که به صورت نیمه خود فرمان اداره می ­شود. فرضیه مقاله حاضر به این ترتیب است که اگر به واسطه توسعه فناوری های نوین، مشارکت شهروندان به صورت شبکه­ ای گسترش داده شود، آن گاه می­ توان الگوی حکمرانی دولت-شهر فرمانپذیر منفعل را به الگوی حکمرانی دولت-شهر شبکه ­ای تبدیل کرد. برای تحقق چنین چشم ­اندازی، باید روندهای گذشته، مناسبات کنونی و برنامه­ های آینده را در نظر گرفت. در بررسی روندهای گذشته، سه کلان ­روند تاریخی؛ کلان­ روند دولت-شهر­های خودفرمان، دولت­-شهرهای نیمه خودفرمان و دولت­-شهرهای فرمان­پذیر از عهد باستان تا زمان معاصر وجود داشته است، که فهم حکمرانی در این دولت-شهرها باعث شناخت و انباشت­ های تاریخی از خود برای ترسیم چشم ­انداز مورد نظر می شود. از سوی دیگر، دولت-شهرهای آینده، مستلزم داشتن درکی از فضای جغرافیایی در چارچوب چرخش پارادایمی می ­باشند. برای راهبردی کردن چشم ­انداز مذکور، روش مقاله حاضر کیفی و بر اساس تکنیک پس­ نگری صورتبندی گردیده است و گام های راهبردی شش­گانه­، در رسیدن به چشم انداز، در آن، ترسیم شده است که این گام ها در بازه های زمانی ۵ ساله (از ۲۰۴۵ تا۲۰۲۰) در قالب رهیافت­ های مختلف توسعه صورتبندی گردید. پس از آن، ماموریت، که هویت و اهداف نهادهای سیاستگذار در این راستا می­ باشند، مشخص می شود. نتایج نشان داد که برای رسیدن به چشم انداز دولت-شهر شبکه­ ای، عناصر مندرج در چرخش پارادایمی را باید درک نمود که به اعتبار آن، اقدام به ایجاد تحول در حکمرانی، سیاست، اقتصاد، آموزش و فناوری نمود. در نهایت با طرح پایداری شهری به عنوان هدف مندرج در ماموریت پژوهش، چند ارزش­ بنیادین، به عنوان اصول اخلاقی مستمر، معرفی می گردد که به منظور اتصال ماموریت سازمانی به چشم­ انداز، مورد توجه سیاستگذاران قرار گیرند.

Keywords:

Network City- State , Vision , Governance , Geographic Space , Paradigm Rotation , دولت- شهر شبکه ای , چشم انداز , حکمرانی , فضای جغرافیایی , چرخش پارادایمی