مقایسه اثربخشی زوج درمانی خود تنظیم گری-دلبستگی و زوج درمانی سیستمی-رفتاری بر عملکرد جنسی زنان دارای رابطه فرازناشویی

مقدمه: رابطه جنسی، کارکرد طبیعی بین زوجین است که احساس رضایت از آن در حفظ نظام خانواده موثر است و عامل اصلی در پیشگیری از عدم تعهد و رابطه فرازناشویی می­باشد.  هدف: هدف پژوهش مقایسه اثربخشی زوج درمانی خود تنظیم­گری-دلبستگی و سیستمی-رفتاری بر عملکرد جنسی زنان دارای رابطه فرازناشویی بود. روش: روش پژوهش نیمه­آزمایشی، با طرح پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری ۶۸ زن دارای رابطه فرازناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره ویژه زنان در شهرستان سنندج در سال ۱۳۹۸ بود. با نمونه­گیری در دسترس ۴۵ نفر انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (۱۵نفره) گمارده شدند. پرسشنامه عملکرد جنسی زنان روزن و هایمن (۲۰۰۴) استفاده شد. برای گروه اول برنامه زوج درمانی خود تنظیم­گری-دلبستگی ۸ جلسه، و گروه دوم برنامه سیستمی-رفتاری ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه­ای اجرا شد. داده­ها با آزمون تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که هر دو مدل زوج درمانی خود تنظیم­گری-دلبستگی و سیستمی-رفتاری بر بهبود عملکرد جنسی زنان دارای رابطه فرازناشویی اثربخشی معناداری داشتند (۰۰۱/۰>P).  نتایج پیگیری نشان داد این نتایج بعد از سه ماه پایدار ماند. بین گروه­های زوج درمانی تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه­گیری: می­توان از این دو رویکرد به عنوان مداخله­ای موثر در روابط زوجین استفاده کرد. 

Keywords:

خود تنظیم گری-دلبستگی , سیستمی-رفتاری , عملکرد جنسی